Hoe de finishlijn de goesting kan fnuiken

Jaarlijks houden we met enkele vrienden maar wat graag een traditie in ere. Een zeiltocht op het Grevelingenmeer. Ook vorige editie waren zowel wind als zon constructief meewerkende partij. Een kijk op de weersvoorspellingen én de windprognoses leidden al snel tot een concreet doel voor de eerste dag. We zouden met de andere boten ten laatste om 18 u afspreken aan een van de vele idyllische eilandjes die dit grootste zoutwatermeer van Europa rijk is. Eens dit doel voor iedereen concreet was gemaakt, werd het zaak om de ideale route te bepalen en de taken aan boord te verdelen. De tocht werd pittig en daar had de windkracht van 6 Bft best wel een groot aandeel in. Het zorgde voor hoge focus en bij momenten voor flow. Voor sommigen onder ons werden grenzen verlegd. Sneller dan verwacht kregen we het doelbewuste eiland in zicht. Met de aanlegplaats voor de nacht in het vizier beslisten we om toch nog enkele rondjes extra rond het eiland te zeilen. We hadden immers de tijd aan onze kant. We waren zeker dat we de eindmeet hadden gehaald. Meteen viel ons op dat de scherpte verdween. Enkele schoonheidsfoutjes bij overstagmaneuvers verklikten ons verlies aan focus en het duurde niet lang voor iemand het idee opperde om toch maar aan te meren. Gek genoeg had het zicht op de finish een bijtend effect op de goesting om verder te zeilen.

Het deed me meteen nadenken over de mogelijk negatieve effecten van concrete doelstellingen en resultaatmanagement. Hoe belangrijk is het niet om mensen die dingen te laten doen die ze gewoon leuk vinden en waar ze maximaal voldoening uit putten ? Wie de dingen alleen maar doet omdat ze moeten of omdat er nu eenmaal ergens een eindmeet is getrokken, is eigenlijk bezig met iets waar zijn/haar hart niet echt voor klopt. Gek hoe direct na de finish de goesting kan wegsmelten als sneeuw voor de zon….