Vrijdag stond al lang met stip in de agenda genoteerd. De jaarlijkse oudleerlingenavond van mijn middelbare school kreeg dit jaar voor mij een speciale betekenis omdat ik bij de jubilarissen hoorde die 35 jaar geleden afstudeerden. Ik kijk er altijd naar uit om terug te keren naar die topschool op het Antwerpse Kiel. Toen ik er als 16-jarige voor het eerst door de poort stapte, had ik nog geen flauw vermoeden dat deze omgeving zo’n stevige en onuitwisbare stempel op mijn verdere leven zou drukken. Uiteindelijk zou dit ook de bedoeling van elke school moeten zijn : de mens vleugels geven voor z’n verdere leven en van een routekaart voorzien die nooit meer een update vereist.
In een knotsgekke wereld die verandert met de snelheid én het kabaal van een kermisrups zijn we gewend om steeds vooruit te kijken , plannen te maken, strategieën te dromen en taktieken te bekokstoven. De mens heeft een dwepende verhouding met de toekomst. We vergeten daarbij vaak dankbaar terug te blikken op die dingen én diegenen die ons hebben gemaakt tot wie we vandaag zijn. Af en toe de achteruitkijkspiegel raadplegen doet deugd. Niet alleen om puur nostalgische redenen. De mens is vandaag slechts de optelsom van zijn verleden. En in dat verleden is elke gebeurtenis en elke ontmoeting voedsel voor je ontwikkeling geweest. Niet voor niets is de traditionele oudleerlingenavond in de maand mei steeds een groot succes. Niet alleen omdat we altijd hopen de bekendste oudleerlingen te zien (Prins Laurent, Jan Vertonghen, Luc Wyns,…) maar vooral omdat dit nog steeds een school met een ziel is. Een school waar topleraars altijd al het talent van de leerling op de eerste plaats hebben gezet. Waar altijd al werd gedacht in termen van mogelijkheden en niet in beperkingen. De school die mijn liefde voor taal wist aan te wakkeren en me deed snappen dat toneel spelen en spreken voor een publiek viraal in mijn bloed schuilging. Meer nog : toen mijn klasgenoot Steve en ikzelf het idee opperden om ons eigen theaterstuk te schrijven (én te spelen) , kwam meteen het voorstel van de school om voor de organisatie te zorgen. We hebben uiteindelijk in totaal voor 1000 toeschouwers gespeeld.
Mooi om de straffe verhalen van medeleerlingen te horen en door de regels heen te voelen dat ook zij nog steeds de stempel van die tijd dankbaar dragen. En hun eigen kroost ondertussen aan dezelfde goede zorgen willen toevertrouwen. Onderweg naar huis zocht ik de overeenkomsten met het bedrijfsleven. Bedrijven met een ziel doen er goed aan om een “oudleerlingenavond” te organiseren. De opkomst zal er niet om liegen en symbool staan voor de ziel en het hart van het bedrijf. Als ik vandaag de websites en brochures van bedrijven lees, beweren ze allemaal die ziel en waarden te hebben. Dat ze maar eens de test doen en een vrijdagavond in maart prikken en de proef op de som nemen. Op weg naar huis zag ik mezelf af en toe glimlachen in de achteruitkijkspiegel.
